Άγιε μου Βασίλη, άσε με να ελπίζω

[fblike]
 

 
Άγιε μου Βασίλη,
Καταρχήν να σου ζητήσω συγνώμη που δε ξέρω πως να σε αποκαλέσω. Έχω μπερδευτεί, είσαι ο “Πατέρας Χριστούγεννα”, ο “Περ Νοέλ”, ο “Σίντερ-Κλάας”, ο “Βάιναχτσμαν”, ο “Λαμ-Κουνγκ-Κουνγκ”, ο “Χοτέισο”, ο παχουλός πάντα χαμογελαστός παππούλης με τη κόκκινη στολή και το έλκηθρο που φέρνει δώρα στα καλά παιδιά την παραμονή των Χριστουγέννων ή ο ισχνός ασπρογένης γέροντας από την Καππαδοκία που φέρνει ευλογία και καλή τύχη την παραμονή της νέας χρονιάς;
Λυπάμαι που σαν παιδί δεν πίστεψα σε σένα, που δε θυμάμαι δηλαδή αν πίστευα, αλλά ήξερα πως τα δώρα κάτω από το δέντρο μου τα έβαζαν οι γονείς μου. Ίσως να φταίω κι εγώ που δε σου άφησα ποτέ κουλουράκια και γάλα για να τα βρεις δίπλα στο δέντρο. Δε ξέρω στ’ αλήθεια, ποιος και τι φταίει. Ίσως να φταίει το ότι ήμουνα από τα τυχερά παιδιά που μεγάλωσαν με αγάπη και γνώριζαν πως το μεγαλύτερο δώρο είναι η αγάπη. Αλλά να, τώρα που μεγαλώνω σε έχω ανάγκη όλο και περισσότερο. Είναι φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά που έχω ανάγκη να πιστέψω σε σένα. Μη με ρωτήσεις αν ήμουνα καλό παιδί. Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Τι είναι «καλό» στ’ αλήθεια; Κι αν υπήρξα καλή με τους άλλους και κακή με τον εαυτό μου; Αν συνέβη το αντίθετο; Δεν πιστεύω σε αγίους και θεούς τιμωρούς.
 

 
Ας περάσουμε στο προκείμενο όμως, τι με κάνει να σε αναζητάω. Η οικονομική κρίση; Η κρίση αξιών; Το παιδί που κρύβω μέσα μου; Σε νοιάζει στ’ αλήθεια; Εσύ, αν έχω καταλάβει καλά, είσαι σα το τζίνι των χριστουγεννιάτικων ευχών… Η επιθυμία μου διαταγή σου.  Και ποια είναι αυτή στ’ αλήθεια; Βλέπεις κι εδώ τα μπερδεύω. Μάλλον θέλω πολλά. Ίσως να διαλέξεις εσύ ένα, ίσως από την άλλη να με λυπηθείς που τόσα χρόνια δε μου έφερνες τίποτα και να μου τα προσφέρεις όλα. Άσε με να ελπίζω… Αυτό θέλω πρώτα απ’ όλα, να μη μου τελειώσει η ελπίδα! Να ξέρω πως αυτά που διάβαζα τόσα χρόνια είναι αλήθεια, ν’αγαπιούνται οι άνθρωποι γιατί δε μπορούν να κάνουν αλλιώς, να μη στερεύουν τα χαμόγελα γιατί προέρχονται από τη ψυχή των ανθρώπων. Να έχουν ψυχή οι άνθρωποι. ΟΛΟΙ, ανεξαιρέτως! Να μην εξαιρείται κανένας από το δικαίωμα να ονειρεύεται, να εργάζεται και να δημιουργεί.
Άγιε μου Βασίλη, ή όπως κι αν σε λένε, θέλω να πιστέψω σε σένα. Θέλω φέτος να μη βλέπω σκυθρωπούς ανθρώπους γύρω μου, θέλω να γίνουμε όλοι και πάλι παιδιά, να τρέχουμε στη βροχή, να χαμογελάμε στις νιφάδες, ν’αγγίζουμε και ν’αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλο. Να μη μας νοιάζει ο χρόνος ή ο τόπος. Να μη χρησιμοποιούμε το εγώ, αλλά το εμείς. Να μη μετατρέπονται οι άμαξες σε κολοκύθες, να φιλάμε ανθρώπους και όχι βατράχους ή πρίγκηπες. Θέλω να μπορώ να μυρίζω την άνοιξη ένα κρύο βράδυ του Φλεβάρη, θέλω να κοιτάω τον ήλιο που λάμπει και να πιστεύω πως είναι μάγια και όχι ένα μεγάλο αστέρι που σε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια θα σβήσει. Θέλω να μη ξέρω αν θα ζήσουν αυτοί καλά αλλά ότι όλοι μας θα ζούμε καλύτερα. Θέλω να ξέρω πως υπάρχει κάποιος χαρωπός γεράκος που μ’ένα έλκυθρο με φτερωτούς ταράνδους πετάει πάνω από τα σπίτια και στέλνει δώρα στα παδιά, θέλω να δω ξωτικά να χορεύουν στα δάση, νεράιδες να τραγουδάνε στα ξέφωτα, γοργόνες ν’ αναδύονται από τα βάθη τις θάλασσας.  Θέλω να πιστέψω πως ένα στρουμπουλό μωρό πετάει βέλη που δε πληγώνουν τις καρδιές αλλά τις γεμίζουν αγάπη και όνειρα. Θέλω τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα και η πραγματικότητα όμορφη σαν όνειρο. Τα δάκρυα να μετατρέπονται σε πολύτιμα πετράδια. Τ’ αστέρια να πέφτουν για να εκπλήρώνουν ευχές και οι ευχές να λάμπουν στο στερέωμα. Το φεγγάρι να μην είναι θλιμένο, αλλά κόκκινο, ολοστρόγγυλο και να γεννά ποιήματα. Το α να πάψει πια να είναι στερητικό. Να μεθάμε με λόγια και φιλιά. Θέλω πράσινο τσάι γιασεμί, σοκολατόπιτα και μια αγκαλιά να ξαποστάσω. Το σ’αγαπώ να μην είναι πια ψίθυρος ή φόβος. Θέλω… αυτή τη φορά να συγκατατεθεί ο καιρός!
Άννα Δήμου