Αχ, ΑΥΤΗ Η ΦΟΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
Clipart Radio
Υλικά Κατεδαφίσεως και φθαρμένοι τοίχοι…
Εκεί που νόμιζες ότι υπάρχει στέρεο έδαφος ανακαλύπτεις άμμο και μάλιστα κινούμενη, ικανή να σε τραβήξει στα πιο γερά σκοτάδια, στα πιο ανθεκτικά σκοτάδια, σε ανίκητα σκοτάδια…
Εκεί που νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε μια ακίνδυνη πτήση, καλά προστατευμένη με όλα τα μέσα διάσωσης, ανακαλύπτεις ότι τελικά ήταν μια ελεύθερη πτώση από ουρανοξύστη, χωρίς επιστροφή σ
την πραγματικότητα, χωρίς ελπίδα να τη σταματήσει ένα αόρατο χέρι, ένας φιλεύσπλαχνος από μηχανής θεός, έστω ο Spiderman ή κάποιος σούπερ ήρωας, με αμφιλεγόμενη προσωπικότητα… Εκεί που πίστευες ότι ήταν καλοκαίρι και όλοι οι ήχοι της νύχτας να συνηγορούν, ξεπροβάλει μια μέρα γεμάτη χιόνια και πολλές πεταλούδες νεκρές από το κρύο στο πρεβάζι του παραθύρου σου.
Δεν υπάρχουν αγάπες… Προσωπικές φιλοδοξίες και ασκήσεις εξουσίας μόνο…
Ηλίθιες ανασφάλειες και ερωτική λαιμαργία…Δυστυχώς η μαγειρική είναι η μόνη τίμια Τέχνη…Γνωρίζει τη χρησιμότητα της και ομολογεί ότι απευθύνεται στα πιο ταπεινά ένστικτα…Αυτοσυντήρηση, βουλιμία…Γι αυτό είναι Τέχνη…
Οι Αγάπες δεν υπάρχουν, μένουν σαν προσωρινά σημάδια, σαν μικρά δώρα που προσφέρθηκαν πάνω στην ψευδαίσθηση του ενθουσιασμού, σαν αναμνήσεις μιας εκδρομής που στο τέλος της έμειναν αμφιβολίες, σαν ένα άρωμα που νομίζεις ότι ξέμεινε στην ατμόσφαιρα, σε μερικά χαμόγελα που θυμάσαι να χαράκτηκαν αυθόρμητα και ανεξήγητα στο μυαλό σου, σε μερικούς αποχαιρετισμούς, εκούσιους ή ακούσιους…
Κι αυτό το βουητό στα αυτιά, μια μικρή ναυτία το πρωί…
Μάλλον φταίνε οι καφέδες και τα τσιγάρα…
Δεν υπάρχουν αγάπες… Προσωπικές φιλοδοξίες και ασκήσεις εξουσίας μόνο…
Ηλίθιες ανασφάλειες και ερωτική λαιμαργία…Δυστυχώς η μαγειρική είναι η μόνη τίμια Τέχνη…Γνωρίζει τη χρησιμότητα της και ομολογεί ότι απευθύνεται στα πιο ταπεινά ένστικτα…Αυτοσυντήρηση, βουλιμία…Γι αυτό είναι Τέχνη…
Οι Αγάπες δεν υπάρχουν, μένουν σαν προσωρινά σημάδια, σαν μικρά δώρα που προσφέρθηκαν πάνω στην ψευδαίσθηση του ενθουσιασμού, σαν αναμνήσεις μιας εκδρομής που στο τέλος της έμειναν αμφιβολίες, σαν ένα άρωμα που νομίζεις ότι ξέμεινε στην ατμόσφαιρα, σε μερικά χαμόγελα που θυμάσαι να χαράκτηκαν αυθόρμητα και ανεξήγητα στο μυαλό σου, σε μερικούς αποχαιρετισμούς, εκούσιους ή ακούσιους…
Κι αυτό το βουητό στα αυτιά, μια μικρή ναυτία το πρωί…
Μάλλον φταίνε οι καφέδες και τα τσιγάρα…