Η Παραλια του Ντοβερ

Η θάλασσα είναι ήρεμη απόψε.
Τα νερά είναι ανεβασμένα, το φεγγάρι γέρνει ωραίο
πάνω στα στενά
στη γαλλική ακτή το φως
λαμπίζει και χάνεται·
τα βράχια της Αγγλίας στέκουν,
θαμπερά κι απέραντα,
έξω στον ήσυχο κόλπο.
Ελα στο παράθυρο,
γλυκό είναι της νύχτας τ’ αγέρι!
Αχ, αγάπη,
ας είμαστε αληθινοί
ο ένας με τον άλλο!
γιατί ο κόσμος, που μοιάζει
να απλώνεται μπροστά μας σαν χώρα ονείρων,
τόσο ποικίλος,
τόσο όμορφος,
τόσο νέος,
δεν έχει πράγματι μήτε χαρά,
μήτε αγάπη, μήτε φως,
μήτε βεβαιότητα, μήτε ειρήνη,
μήτε βοήθεια για τον πόνο·
Κι είμαστ’ εδώ
σαν σε σκοτιδιασμένο κάμπο
Σαρωμένο από συγκεχυμένους συναγερμούς
αγώνα και φυγής,
όπου άγνωρες στρατιές
χτυπιούνται τη νύχτα.
Μάθιου Αρνολντ
Ο Μάθιου Άρνολντ (1822-1888), ένας από τους κορυφαίους Άγγλους ποιητές και κριτικούς του 19ου αιώνα, γεννήθηκε στο Λέιλαμ της Αγγλίας το 1822. Ήταν το μεγαλύτερο από τα εννέα παιδιά του Δρος Τόμας Άρνολντ, περίφημου παιδαγωγού. Σπούδασε στην Οξφόρδη και το 1851 έγινε επιθεωρητής δημόσιων σχολείων, λειτούργημα το οποίο άσκησε επί τρεις δεκαετίες. Καθιερώθηκε από νωρίς ως ποιητής και κριτικός, με απο-κορύφωμα την εκλογή του ως καθηγητή της Ποίησης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για δύο συναπτές πενταετείς θητείες (1857-1867). Πέθανε στο Λίβερπουλ το 1888. Στο ποιητικό του έργο περιλαμβάνονται οι συλλογές “The Strayed Reveller, and other Poems” (1849), “Empedocles on Etna, and other Poems” (1852), “New Poems” (1867), ενώ, εκτός από το “Κουλτούρα και αναρχία”, κλασικά θεωρούνται τα δοκίμια του “The Function of the Criticism at the Present Time” (1888), “Friendship ‘s Garland” (1871), “Literature and Dogma” (1873) κ.ά.