Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει εθελουσία

[fblike]

 
Συγχωρέστε με τον προσωπικό τόνο σε τούτο το σημείωμα. Όχι
ότι στα προηγούμενα σημειώματα που έχω υπογράψει δεν πέφτω
στο θανάσιμο αυτό αδίκημα της γραφής, αλλά να, λίγο το ψώνιο,
λίγο η δημόσια ψυχανάλυση (πού λεφτά για ιδιωτικές συνεδρίες…)
και το πρώτο πρόσωπο βγαίνει στη φόρα και… όποιον πάρει ο χάρος.
Δημόσια έκθεση, θα μου πείτε. «Και τι μας νοιάζουν ρε φίλε αυτά που
σου συμβαίνουν;», θα μου πείτε επίσης. «Καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία
μα έχω το δράμα μου κι εγώ» που έλεγε ο αείμνηστος Ρασούλης σε
τραγούδι του Ανδρέα Μικρούτσικου! Ε, λοιπόν, εγώ θέλω να τα πω
και θα τα πω γιατί διαθέτω ακόμα τούτο το μετερίζι (που έλεγαν οι
παλιοί Πασόκοι). Και το εκμεταλλεύομαι μια χαρά.
 

Λοιπόν, μ’ αρέσει να γράφω. Μ’ αρέσει να βλέπω ταινίες και να μοιράζομαι
αυτά που με έκαναν να νιώσω, να σκεφτώ, να προβληματιστώ,
να σκάσω στα γέλια ή να μπήξω τα κλάματα. Δεν τα καταφέρνω
τόσο στην κουβέντα: προτιμώ να ακούω τις αναλύσεις ανθρώπων
που θαυμάζω, όπως ο Αλέξης, ο Βασίλης, ο Ανδρέας: ζηλεύω τις
αναλύσεις τους πάνω στις ταινίες, που δηλώνουν βαθιά γνώση του
αντικειμένου. Είναι όπως όταν παίζεις πινγκ-πονγκ: είναι βαρετό να
παίζεις με παίκτες υποδεέστερους. Πάντα μαθαίνεις παίζοντας με
τους καλύτερους. Εγώ καμώνομαι ότι το… κατέχω το άθλημα και με
παίζουν από καμιά φορά. Στο γράψιμο τα πράγματα είναι ευκολότερα.
Μπορείς να οργανωθείς καλύτερα. Να πετάξεις τσιτάτα προς εντυπωσιασμό.
Να κάνεις αναφορές απίθανες – γιατί οι γνώσεις υπάρχουν.
Να παίξεις με τις λέξεις, να τις μπλέξεις, να τις χρησιμοποιήσεις μη
αναμενόμενα. Να καλύψεις τις αδυναμίες σου. Να σας πω την αλήθεια,
αυτό είναι το πιο γοητευτικό πράγμα στη γραφή. Φίλοι και συνάδελφοι
– συνεργάτες κρίνοντας τα γραπτά μου, μου έχουν επισημάνει πως
αυτό που τους αρέσει είναι ο παρεϊστικος τρόπος που γράφω. Που
γράφω όπως… μιλάμε! Εγώ, που δύσκολα μπορώ να εκφράσω αυτά
που θέλω πάνω σε μια κουβέντα! Γράφω όπως άλλοι κουβεντιάζουν!
Οξύμωρο. Αλλά μ’ αρέσει…
 

Στις 18 Ιουνίου του 2008 προσελήφθην στην Εκδοτική Βορείου Ελλάδας,
την εταιρία που εκδίδει την εφημερίδα «Αγγελιοφόρος». Ήταν
η πρώτη μου δουλειά στην οποία είχα προσληφθεί! Μέχρι τότε η
επαγγελματική μου σταδιοδρομία μετριόταν στα αποκόμματα από
τα μπλοκάκια που συμπλήρωνα. Δεν έχω παράπονο: κάποια εποχή
έβγαζα μια χαρά λεφτά κάνοντας αυτό που αγαπώ κι όχι αυτό για το
οποίο με σπούδασαν οι γονείς μου. Η Κτηνιατρική μου έφαγε οχτώ
χρόνια να την τελειώσω και να πάρω πτυχίο. Καλά πέρασα αλλά δεν
με τραβούσε. Πάντα έβρισκα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις ταινίες,
στους κινηματογράφους, στη συνομωσία μέσα στις σκοτεινές αίθουσες.
Στο Sunday, το περιοδικό της Εκδοτικής όπου άρχισα να γράφω, εκπαιδεύτηκα
πλήρως. Έμαθα να γράφω παρουσία άλλων ανθρώπων, έκανα
νέους φίλους, ασχολήθηκα με πράγματα έξω από τα
ενδιαφέροντά μου αλλά δεν παραπονιόμουνα. Η
δουλειά είχε ενδιαφέρον, η ρουτίνα ήταν δημιουργική,
η πορεία ταραχώδης αλλά ελκυστική και τα λεφτά καλά – και στην ώρα τους.
Πέρασε ο καιρός, η κρίση ενέσκηψε στη χώρα μας, το ποικίλης ύλης
Sunday έδωσε τη θέση του στα εξειδικευμένα Sunday Cooking, Sunday
Vitality και Sunday Exclusive Family – στο τελευταίο έγινα αρχισυντάκτης.
Μετά έμεινε μόνο το Sunday Cooking – τα άλλα «ανέστειλαν» την
κυκλοφορία τους. Μετά ανέστειλε την κυκλοφορία του και το Sunday
Cooking. Απελύθην και επαναπροσελήφθην επεισοδιακώς – να είναι
καλά η Μαίρη – φοβερό ψυχικό κόστος.
Τους τελευταίους πέντε μήνες απασχολούμουν στο πόρταλ του Αγγελιοφόρου
και έγραφα και τις ταινίες κάθε Πέμπτη στην εφημερίδα…
Την περασμένη Τρίτη κυκλοφόρησε το τελευταίο φύλλο του καθημερινού
Αγγελιοφόρου. Και τέθηκε σε ισχύ ένα πρόγραμμα εθελουσίας
για όσους από τους εργαζόμενους θεωρούσαν πως ήταν καλύτερο
να αποχωρήσουν τώρα από το να συνεχίσουν και να ρισκάρουν
ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες…
Ο καιρός θα δείξει αν επέλεξα σωστά. Και οι επιλογές έχουν το κακό
να κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Θα δούμε. Προς το παρόν η
δημόσια έκθεσή μου θα γίνεται μέσα από το φιλμ νουάρ. Και το μέλλον;
Αυτό που φοβάμαι είναι πως δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον.
Αυτό όμως είναι και το πιο γοητευτικό.
«Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα»…
artwork : ALEXANDRA VALENTI
από το σινεφιλικό περιοδικό www.cine7.gr