Μισιμα, ο εκ του πλησιον της ζωης

Το 1952 ο Γιούκιο Μισίμα έρχεται στην Ελλάδα που τον γοήτευε από όταν ήταν παιδί. Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την έκδοση των “Εξομολογήσεων μιας μάσκας” και η Ελλάδα είναι σταθμός στο μεγάλο ταξίδι του στον κόσμο που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1951: Xονολουλού, Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Αθήνα. Η επαφή του με την αρχαιοελληνική λογοτεχνία και ο μύθος του Δάφνιδος και της Χλόης τον εμπνέουν και μετά την επιστροφή στην πατρίδα του γράφει το μυθιστόρημα Ο ήχος των κυμάτων. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1954, την ίδια χρονιά με τα “Απαγορευμένα Χρώματα” και συνδυάζει δύο διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις’ ο Σίντζι είναι ο Δάφνις και η Χατσούε είναι η Χλόη. Ο Σίντζι και η Χατσούε ζουν σε ένα ψαροχώρι της Ιαπωνίας και ο ελληνικός μύθος τοποθετεί τον Δάφνι και την Χλόη στα βοσκοτόπια της Λέσβου.
Μετά το 1955 η σπουδαιότητα του ελληνικού κλασικισμού στην γραφή και την ταυτότητα του Μισίμα άρχισε να φθίνει μέχρι που, περίπου, την “αποκήρυξε”: “Εγώ ο 26χρονος, Εγώ ο κλασικιστής, Εγώ ο εκ του πλησίον της ζωής, όλα αυτά τα “Εγώ” ήταν πλαστά”. Το μόνο στοιχείο που συνέχισε να τον συναρπάζει ήταν η Ελληνική ανδρική μορφή. Η ίδια ελληνική ανδρική μορφή που αποτελούσε και το ιδανικό για τον Όσκαρ Ουάιλντ. (Στο δοκίμιο “The Significance of Greece in the Link between Mishima Yukio and Oscar Wilde”, ο συγγραφέας του, Kazuki Takada, επιδιώκει να αναδείξει τα στοιχεία που συνδέουν τους δύο άνδρες, χρησιμοποιώντας, ως πηγή του, τις εμπειρίες τους από την επίσκεψή τους στην Ελλάδα)


Ο Γιούκιο Μισίμα γεννήθηκε στη συνοικία Γιοτσούγια του δήμου Σινζούκου του Τόκιο. Πολυγραφότατος συγγραφέας, θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως ο σπουδαιότερος Ιάπων νοβελίστας του 20ού αιώνα. Το συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει 40 μυθιστορήματα, ποίηση, διηγήματα, δοκίμια και θέατρο. Τρεις φορές υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ, είχε αντιληφθεί ότι δεν είχε πιθανότητες για την απονομή του, μιας και το 1968 νικητής του βραβείου ήταν ένας άλλος Ιάπων συγγραφέας, ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα, μέντορας και φίλος του, ο πρώτος άνθρωπος που τον είχε συστήσει στους λογοτεχνικούς κύκλους του Τόκιο. Κοινό ήταν το τέλος των δύο μεγάλων Ιαπώνων συγγραφέων. Το 1970 ο Γιουκίο Μισίμα αυτοκτονεί με θεαματικό, τελετουργικό τρόπο, διαμαρτυρόμενος για τον εξαμερικανισμό της χώρας του και την έκπτωση των ηθικών αξιών της, και δύο χρόνια αργότερα τον ακολουθεί ο Καβαμπάτα, διαλέγοντας έναν συνηθισμένο τρόπο για να δώσει τέλος στη ζωή του.