ΞΕΝΟΙ ΤΗΣ ΗΜΙΣΕΛΗΝΟΥ
Clipart Radio
Σήμερα μιλάμε για χωρισμούς και απώλειες
Σήμερα μιλάμε για θρησκευτικό μίσος, για ιερούς – ακήρυχτους – πολέμους
για σύνορα, για τον ξένο που μένει δίπλα μας, που τρώει το ψωμί μας
και κλέβει τη δουλειά που δεν έχουμε.
Σήμερα, σε μέρες που ξεχάσε τι σημαίνει ομορφιά και τι αγάπη
κάνουμε το σταυρό μας για το αύριο που ξημερώνει
και λατρεύουμε να μιλάμε και να μισούμε ασταμάτητα.
Σήμερα από εδώ, το μικρό “βαρκάκι” στον ωκεανό της πληροφορίας,
μιλάμε για ένα φιλμάκι 18 περίπου λεπτών, από την σπονδυλωτή ταινία «
DO NOT FORGET ME ISTANBUL / Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΠΟΛΗ».
Παρ΄όλο που το φιλμάκι είναι μικρό σε διάρκεια, καταφέρνει να συμπυκνώνει έχθρα και φιλία αιώνων,
μέσα από μια στιγμή, από μια μικρή ασήμαντη ιστορία.
Αλλά ως συνήθως, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και η ιστορία στα δευτερόλεπτα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή :
“HALF MOON STRANGERS / ΞΕΝΟΙ ΤΗΣ ΗΜΙΣΕΛΗΝΟΥ” (18 min)
Σκηνοθεσία: Στέργιος Νιζήρης
Σενάριο: Στέργιος Νιζήρης – Gul Dirican
Φωτογραφία: Ozgur Eken
Μοντάζ: Mary Stephen
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Συμεωνίδης – Süreyya Güzel
από την σπονδυλωτή ταινία με ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα με την αχανή καθημερινότητα της Κωνσταντινούπολης.
Do not Forget me Instabul
Κοινωνική | 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 118′
Ελληνοτουρκική ταινία, σκηνοθεσία Χανί Αμπού-Ασάντ, Αΐντα Μπέγκιτς, Ομάρ Σαργκαουί, Στέφαν Αρσενίγεβιτς, Στέργιος Νιζήρης, Ερίκ Ναζαριάν με τους: Γιώργο Συμεωνίδη, Αλί Σουλιμάν, Μίρα Φουρλάν
Ο Στέργιος Νιζήρης, επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη, με καθαρό βλέμα και καθαρή ψυχή, χωρίς τα εθνικοκεντρικά ψυχώματα που μας βασανίζουν αιώνες τώρα. Βλέπει μια πανέμορφη πόλη, οπου κάποτε κατοικούσαμε κι εμείς εκεί, βλέπει τη γειτονιά μας (όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα), ακολουθώντας έναν έμπορο που πάει στην Πόλη, να κάνει μικρές – γιά άλλους, τεράστιες – γι αυτόν “μπίζνες”.
Μόνος σε ξένο τόπο, θα βρεί εχθρούς και φίλους, θα βρεί τον έρωτα που δεν εκπληρώνεται παρά μόνο σε ματιά ή σέ ένα αθώο χάδι, θα χάσει την πίστη του στους ανθρώπους, αλλά θα την ξαναβρεί, γιατί όπως παντού σε όλο τον κόσμο, οι γειτονιές, οι πόλεις, οι χώρες, οι ανθρώπινες αγγέλες, αποτελούνται από “μαύρα”, αλλά και “άσπρα” πρόβατα.
Και με ένα όμορφο, σχεδόν ποιητικό κινηματογραφικό λόγο, ένα αρμονικό πάντρεμα ήχων, φωτογραφιών, μουσικής, βλεμμάτων, σιωπής, αμηχανίας, αλλά κυρίως αγάπης, ο Στέργιος Νιζήρης ζωγραφίζει ένα μικρό οδοιπορικό που καταλήγει ένα πανέμορφο τραγούδι, στα αυτιά του θεατή. Γνώριμος μας, από κινηματογραφικές συνταγές μαγειρικής ο Νιζήρης, αφήνει στο περιθώριο τις πολυλογίες, τα περιττά, τα μίση, τα πάθη και επικεντρώνεται στην πολύ γνωστή, αλλά τόσο αληθινή φράση : η ομορφιά και η ποίηση θα σώσει τον κόσμο.
Κρατώ δυό λόγια του, από συνέντευξη του που έδωσε στο πολιτιστικό site “Koultourosoypa” :
Μιλώντας για τη δική του σχέση µε την Πόλη, ο Νιζήρης («Είναι ο Θεός Μάγειρας;») αναφέρει: «Πρωτοπήγα στην Πόλη το 1995, καλεσµένος από τούρκους συµφοιτητές. Εχθρικά χρόνια τότε, πριν από τους σεισµούς του 1999. Συνέχισα να πηγαίνω, και πια οι µισοί µου φίλοι ζουν εκεί. Απ’ την αρχή δεν µε ενδιέφερε η –δική µας– κληρονοµιά, αλλά η αίσθηση θνητότητας και αναίρεσής της στα καθηµερινά πράγµατα, στον τρόπο ζωής τους. Όταν έχασα τη µητέρα µου πριν από τρία χρόνια εκεί πήγα να κρυφτώ, κι έγινε ο τόπος που την αποχαιρέτησα. Κι από τότε είναι τόπος προσωπικής χαρµολύπης. Αυτοί που συναντιούνται στην ιστορία µου είναι φτωχοί άνθρωποι, µε ένα σωρό προκαταλήψεις, που τις βάζουν στην άκρη προσωρινά. Δεν ξέρω αν µέσα απ’ το προσωπικό µπορούν να κάνουν την αναγκαία αναγωγή στο συλλογικό, να δουν πως οι πραγµατικοί εχθροί τους είναι οι κυρίαρχες τάξεις και οι κυβερνήσεις που τις υπηρετούν στις χώρες τους. Τον απλό κόσµο τον ενώνει μια αποσταγµένη συνύπαρξη αιώνων που κυλάει στο αίµα µας. Οι Τούρκοι έλκονται από τον ατοµικισµό µας κι εµείς από το αίσθηµα κοινότητας και αλληλοσεβασµού που συναντάµε εκεί».
Επειδή πολλά σημαντικά πράγματα σε αυτή τη χώρα περνούν απαρατήρητα, κυρίως γιατί οι άνθρωποι των media, είναι τυφλοί και κωφοί και έτσι ονειρεύονται τον κόσμο όλο, σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα να πάτε να δείτε αυτή την ταινία, με τεντωμένα αυτιά και μάτια ,και κυρίως με ορθάνοικτο μυαλό και ορθάνοικτες τις πόρτες της καρδιάς σας.
Παίζεται
Έλλη