ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΡΕΜΑΛΙΑ

 
Σαν σήμερα το 1985 ο Λάμπρος Κωνσταντάρας κλείνει για πάντα τα γαλανά του μάτια στο «Ασκληπιείο» της Βούλας. Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του εντελώς άφωνος, από δυο εμφράγματα, είχε αποσυρθεί από το θέατρο και τον κόσμο στο σπίτι του στη Βάρκιζα. Ίσω ς να μην άντεξε βουβός, απομωνομένος από όλους, εξάλλου τον είχαμε συνηθίσει να μιλάει δυνατά, να τραγουδάει, ακόμα και να φωνάζει μερικές φορές.
Στις 13 Μαρτίου του 1913 ακούγεται στην οδό Πλουτάρχου 13, στο Κολωνάκι το πρώτο κλάμα ενός νεογέννητου αγοριού που έμελε να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της Ελλάδας. Καταγόμενος από την Κωνσταντινούπολη, γόνος οικογένειας κοσμηματοπώλων και τεχνιτών η ζωή του ήταν προκαθορισμένη ν’ακολουθήσει την οικογενειακή επιχείρηση ή τουλάχιστον αυτό θεωρούσαν οι γονείς του. Όμως ο Λάμπρος φαίνεται πως είχε τα δικά του σχέδια. Το 1930 κατατάχθηκε μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς την δική του θέληση στην Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλύτωσε το Στρατοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του. Το 1934 μετέβη στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στην συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση. Σπούδασε ηθοποιός στο θέατρο «Ατενέ» και το καλοκαίρι του 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού.Η πρώτη του παράσταση ήταν το καλοκαίρι του 1938 με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη στο έργο «Τα παράσημα της γριούλας» του Φ. Μπάρυ. Στη διάρκεια της θεατρικής του καριέρας συμμετείχε σε γνωστούς θιάσους ανεβάζοντας έργα με μεγάλους συναδέλφους του. Κάποια στιγμή ίδρυσε το δικό του θίασο, στον οποίο συμμετείχαν μεγάλα ονόματα όπως η Τζένη Καρέζη, ο Νίκος Ρίζος, η Μιράντα, η Μάρω Κοντού κ.α. Παράλληλα με το θέατρο ασχολείται και με τον κινηματογράφο κάνοντας πρεμιέρα στη μεγάλη οθόνη το 1940 στην ταινία «Το τραγούδι του χωρισμού». Το 1969 θα κερδίσει το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία «Ο Μπλοφατζής». Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε σε 75 ελληνικές ταινίες, σε τέσσερις που γυρίστηκαν στη Γαλλία την δεκαετία του 1930 («Αν ξανανεβούμε προς τα Ηλύσια Πεδία», «Σχολείο γυναικών», «Κουρσάρος», ενώ είναι άγνωστος ο τίτλος της τελευταίας) και σε μία ελληνική που γυρίστηκε στην Αίγυπτο το 1950.
Είχε λάβει το μετάλλιο τραυματία πολέμου 1940 – 1941 και το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α. Έκανε 2 γάμους και απέκτησε ένα γιο και 2 εγγόνια. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του πάντως ήταν η κατάκτηση όλων των Ελλήνων που τον αγάπησαν τόσο ως ηθοποιό όσο και ως άνθρωπο.