ΤΩΡΑ ΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Ο χρόνος περνάει αδίστακτα
μπροστά στο παραθύρι μας
Αυτό που ήταν χτές, δεν θαναι αύριο
και σήμερα δεν είναι αργά
να αλλάξει το αύριο
το γκρίζο χρώμα κάθεται αναπαυτικά σταυροπόδι
πάνω από τα μελλοντικά μας σχέδια
Ενίοτε και πάνω στα μαλλιά μας
Γκριζάρουν στις άκρες στην αρχή
και μέχρι να το καταλάβεις
Κουβαλάς ένα χιονισμένο δάσος στο κεφάλι σου
Στη καλύτερη περίπτωση
Στη χειρότερη μένεις ασκεπής,
Γυμνός στην απειλή των ουρανών
Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν τρέχει
Εμείς είμαστε που βιαζόμαστε
που τρέχουμε να προλάβουμε
Και που συνήθως δεν προλαβαίνουμε
Εμείς κοιτάμε τον χρόνο
Κι ο χρόνος μας κοιτάει με περιέργεια να δεί
πως τον ξοδεύουμε,
με πόσο απελπισία ζούμε τη ζωή μας
Πόσο τρυφερά αγάπαμε
Πόσο βάναυσα αγαπάμε να μισούμε
Κανείς μας δεν λέει να προχωρήσει
Ούτε ο χρόνος,
ούτε εμείς,
απλά κοιταζόμαστε
Και περιμένουμε
Και περιμένουμε
Και περιμένουμε
χωρίς ποτέ να κάνουμε κάτι
χωρίς να αντιδρούμε
και ζούμε σαν κούκλες
με νεκρική ακαμψία
έτοιμες να πιστέψουν
έτοιμες να ακολουθήσουν
έτοιμες να υπακούσουν
έτοιμες να ψηφίσουν
έτοιμες…
και στο τέλος δεν μας μένει
παρά να πούμε μια και μόνο φράση :
– αχ, δεν πρόλαβα
υπάρχει πάντα μια στιγμή όταν ήμαστε παιδιά
που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον
υπάρχει πάντα μια στιγμή
να γίνουμε πάλι παιδιά
ΣΗΜΕΡΑ
ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ