Χόλιγουντ Υπέρ Οπλοχρησίας του Άκη Καπράνου

[fblike]
 

 
«Ξέρω τι σκέπτεσαι. Πυροβόλησε έξι φόρες ή μόνο πέντε; Ε λοιπόν, για να σου πω την αλήθεια, έχασα κι εγώ τον λογαριασμό μου πάνω σε όλο αυτόν τον ενθουσιασμό. Άλλα καθώς αυτό εδώ είναι ένα 44αρι magnum, το πιο δυνατό πιστόλι του κόσμου, και μπορεί να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα, πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου μόνο μια ερώτηση: “νιώθω τυχερός;”. Λοιπόν, νιώθεις τυχερός αλήτη;».
Το ότι το Χόλιγουντ αγαπάει τα όπλα το γνωρίζουμε σχεδόν από τα πρώτα βωβά γουέστερν του 1920, αλλά τούτη εδώ η ατάκα που εκστομίζει ο Κλιντ Ίστγουντ στον «Βρώμικο Χάρι» του 1971 είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές. Ο «ενθουσιασμός» της αναμέτρησης, η φετιχιστική ηδονή της οπλοχρησίας, η αυτοάμυνα, όλες αυτές οι έννοιες φτιάχνουν ένα χαρμάνι άκρως γοητευτικό. Με την N.R.A., δηλαδή τον Αμερικανικό Σύλλογο Οπλοκατοχής, να βρίσκεται στο στόχαστρο της κοινής γνώμης των ΗΠΑ μετά τη σφαγή στο Κονέκτικατ από το χέρι ενός οπλισμένου εφήβου, ας ρίξουμε μια ματιά στους όχι και τόσο άσημους Αμερικανούς που την στηρίζουν.
Γιατί αν το Χόλιγουντ της μετά-Ριγκανικής εποχής δείχνει να φωτίζεται από αστέρια άκρως πολιτικοποιημένα και δη αριστερών πεποιθήσεων (Μπραντ Πιτ, Τζορτζ Κλούνεϊ, Αντζελίνα Τζολί, Σον Πεν), υπάρχει πάντα και η άλλη όψη. Στο ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ “Bowling for Columbine”, μάθαμε κι εμείς οι εκτός Αμερικής για τη δράση της N.R.A. (του Αμερικάνικου Συλλόγου Οπλοκατοχής δηλαδή) και του (εκείνη την περίοδο) Προέδρου της, του Τσάρλτον Ίστον. Ναι, του Μπεν Χουρ! Που ενώ τη δεκαετία του 60 δήλωνε Δημοκρατικός, παρήλαυνε πλάι στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και δήλωνε δημοσίως την αντίθεση του στον πόλεμο του Βιετνάμ, στη συνέχεια… πήρε πίσω το τελευταίο και άλλαξε στρατόπεδο δηλώνοντας οπαδός του Ρίγκαν και της ελεύθερης οπλοκατοχής, δηλώνοντας: «δεν άλλαξα εγώ, άλλαξαν οι Δημοκράτες». Μέχρι το τέλος της ζωής του άφησε πίσω του μια σειρά ρατσιστικών δηλώσεων που θα σόκαραν και τον πιο ακραίο («Αυτές οι υπερβολές τύπου Black Pride στοχεύουν θέλουν στο κηλίδωση της δικής μας φυλής – εγώ όμως είμαι περήφανος που είμαι λευκός! Λευκοί ήταν και οι πολέμιοι της σκλαβιάς!»).
 

 
Ο ίδιος ο Βρώμικος Χάρι πάλι, δηλαδή ο Κλιντ Ίστγουντ, αν και δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος έχει δηλώσει πως, ενώ συντάσσεται υπέρ της ελεγχόμενης οπλοκατοχής, δεν νιώθει καθόλου άνετα μ’ ένα όπλο στο χέρι. «Σε κάποιους πηγαίνουν αυτά, σε μένα όχι». Το περιμένατε;
Δηλωμένος φίλος και της N.R.A. πάντως είναι και ένας εκ των μεγαλύτερων σεναριογράφων του Χόλιγουντ, ο κύριος Τζον Μίλιους. Το 1971 συνέγραψε το σενάριο του «Βρώμικου Χάρι», αυτό των «Σαγονιών του Καρχαρία» το 1975 και της «Αποκάλυψης τώρα» το 1979, ενώ έγραψε και σκηνοθέτησε το «Κόναν ο Βάρβαρος» το 1982. Γύρισε όμως και την «Κόκκινη αυγή» το 1984, όπου οι κακοί Σοβιετικοί, παρέα με τους Κουβανούς εισβάλλουν στις Ηνωμένες Πολιτείες! Στο καπό ενός αμαξιού βλέπουμε και αυτοκόλλητο με το σλόγκαν της N.R.A.: «Αυτό το όπλο θα μου το πάρεις μονάχα από τα παγωμένα δάχτυλα μου». Κομψό. Ο ίδιος ο Μίλιους δε, είναι ακόμη πιο χαριτωμένος όταν ανοίγει το στόμα του. Καμαρώστε δήλωση: «Όλα τα ναρκωτικά έρχονται από το Μεξικό. Πρέπει να πάμε εκεί και να τους σκοτώσουμε όλους. Να ξυπνήσουμε μια μέρα και απλά να μην υπάρχει κανείς. Γνώμη μου είναι πως αν διαθέτεις στρατό, πρέπει και να τον χρησιμοποιείς».
Στους φίλους των όπλων συναντάμε και κάποια απομεινάρια της δεκαετίας του 80 σαν τον Τσακ Νόρις και τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, όπως και τον Τομ Σέλεκ, περισσότερο γνωστό ως «Μάγκνουμ» στους παλαιότερους. Συναντάμε όμως και τον μέχρι πρότινος προοδευτικό θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Ντέιβιντ Μάμετ που, αφού πάτησε τα 60 και έβγαλε αρκετά, ένιωσε έτοιμος να δηλώσει μετανοημένος Ρεπουμπλικάνος.
Την N.R.A. όμως υποστηρίζει και ο Μπρους Γουίλις, δίχως να στηρίζει κανένα κομματικό συνδυασμό. «Δεν είμαι Ρεπουμπλικάνος. Ζω όμως σε μια βίαιη χώρα. Η Αμερική γεννήθηκε μέσα από τη βία. Κι εσείς με ρωτάτε γιατί οπλοφορώ; Ποιος κοροϊδεύει ποιόν;».
 

 
από το www.cine7.gr