BΡΕΧΕΙ ΚΕΦΤΕΔΕΣ; ΟΧΙ ΒΡΕΧΕΙ ΒΡΑΒΕΙΑ!

[fblike]
 

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον όσον αφορά την ανθρώπινη ηλιθιότητα, όλες τις εγχώριες αναλύσεις που γράφονται εδώ και ένα μήνα περίπου, με το επίσημο ξεκίνημα της προοσκαρικής περιόδου, για τα φετινά χρυσά αγαλματίδια. Οι περισσότερες, γραμμένες με περίσσευμα ημιμάθειας και ιδεολογική σύγχυση. Γιατί δε γίνεται κουκλίτσα μου ακριβοθώρητη, αφ’ ενός να είσαι ταγμένη τροτσκίτστρια κατά του χολιγουντιανού κινηματογράφου, και αφ’ ετέρου να μου κάνεις σοβαρή ανάλυση για το αν πρέπει ή δεν πρέπει ή τάδε ταινία να είναι φέτος υποψήφια. Που ακριβώς; Στα βραβεία επικύρωσης του χολιγουντιανού κινηματογράφου. Που προσωπικά, τον λατρεύω γιατί με έμαθε σινεμά. Επειδή πολύ το Χόλιγουντ είναι το 90% του σινεμά.
Ακόμα και τα ανεξάρτητα που λατρεύουν οι κριτικοί, από το Χόλιγουντ περνάνε για να βρούνε στον ήλιο μοίρα. Οπότε κατ’ αρχάς ας επαναπροσδιορίσουμε τι εννοούμε Χόλιγουντ, γιατί είναι κάτι τελείως άλλο από αυτό που οι περισσότεροι νομίζουν. Είναι μια τεράστια βιομηχανική μονάδα παραγωγής τέχνης και ψυχαγωγίας για όλα τα βαλάντια και όλα τα επίπεδα. Ένα χωνευτήρι σχολών, κουλτούρας, σκηνοθετών, φυλών, ιδεών. Και ένα μεγάλο τσίρκο ταυτόχρονα για βόλτες στη Disneyland. Όμως είναι και το ένα, και το άλλο. Και ακριβώς γι αυτό το λόγο, τα βραβεία Όσκαρ, συμφωνείς ή διαφωνείς, ήταν, είναι και θα είναι τα σημαντικότερα mainstream κινηματογραφικά βραβεία του πλανήτη. Πολύ πιο σημαντικά από κάθε επιτροπή εφτά χαροκαμένων πακιστανών που απονέμουν τα βραβεία στα πρεστιζάτα φεστιβάλ του κόσμου.
Εδώ υπάρχει μια Ακαδημία, 6000 μελών που αποφασίζει, και αποτελείται από όλους τους κλάδους των εργαζομένων στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Αυτό σημαίνει ότι δε γίνονται αδικίες; Κάθε άλλο, τεράστιες αδικίες γίνονται. Όμως τεράστιες αδικίες γίνονται σε όλες τις δημοκρατικές ψηφοφορίες. Η άποψη των πολλών, δε σημαίνει ότι είναι και η σωστή (ο ΓΑΠ δεν βγήκε μόνος του πρωθυπουργός). Είναι η κυρίαρχη, η mainstream επιλογή και απλά μερικές φορές, ελπίζεις, περιμένεις μπας και σε αυτό το mainstream βρει φωνή και κάτι underground ή εναλλακτικό. Που κι αυτό δεν είναι πάντα καλό, ειδικά αν το εναλλακτικό σου προκύψει Χρυσή Αυγή. Το θέμα λοιπόν βρίσκεται κάπου αλλού, κι αυτό το αλλού, είναι στο ότι κανένα βραβείο, ποτέ του δε σημαίνει τίποτα. Πέραν μιας ευρείας αποδοχής και μιας εμπορικής αξιοποίησης (μην ξεχάσουμε ότι φέτος πήρε Νόμπελ Ειρήνης η Ε.Ε.).
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έχω συναντήσει για συνεντεύξεις, από τον Τζορτζ Κλούνεϊ μέχρι την Τίλντα Σουίντον, όταν τους ρωτάς για το τι σημαίνει ένα βραβείο, αυτό ακριβώς θα σου πουν: «Ουσιαστικά τίποτα αλλά και τα πάντα. Είναι μεν υπέροχη η αίσθηση αναγνώρισης από τους συναδέλφους σου, αλλά ταυτόχρονα, σαν αντικειμενική αξία, το βραβείο το ίδιο έχει μια βασική χρήση: Την περαιτέρω εμπορική προώθηση ενός καλλιτεχνικού προϊόντος, πλέον και επίσημα δαφνοστεφανωμένου.» Κάποια εκατομμύρια δολάρια παραπάνω δηλαδή. Αυτό είναι και τα Όσκαρ και από εκεί και πέρα, «take or leave it». Προσωπικά I take it. Γιατί έχει πλάκα, έχει τζόγο, έχει συγκίνηση, έχει ανατροπές, έχει γκλαμουριές και πάρτι, έχει παρασκήνια, είναι δηλαδή από μόνο του ένα σινεμά.
 

 
Είναι τα Όσκαρ το κριτήριο μου απέναντι στο σινεμά που αγαπώ ή θα αγαπήσω; Όχι. Ένας γενικής χρήσης μπούσουλας είναι και ένα επιτραπέζιο παιχνίδι trivial pursuit γνώσεων και αναφορών. Όλα τα υπόλοιπα, ειδικά των Χρυσών Σφαιρών που απονέμονται από μια κατοστάδα γεροπαραλήδες είναι απλές οδοντόκρεμες. Όπως και όλες οι τσάμπα μαγκιά, αναλύσεις. Τι να αναλύσεις ακριβώς για να πείσεις το κοινό σου πόσο έξυπνος είσαι στα προγνωστικά σου; Αφού πριν τα Όσκαρ, έχουν προηγηθεί τόσα βραβεία, παραγωγών, ηθοποιών, σκηνοθετών, κριτικών, BAFTA και kafta, που αν τα παρατηρείς από κοντά, ξέρεις πολύ καλά που πάνω κάτω θα φυσήξει ο άνεμος. Που έτσι για να λέμε και μερικά δεδομένα, φέτος, έχει για στανταράκια στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, τα εξής: «Επιχείρηση Argo”, “Django ο Τιμωρός», «Oι Άθλιοι», «Zero Dark Thirty», «Lincoln”, “Η ζωή του Πι». Με έξτρα συμμετοχές, τα «Oδηγός Αισιοδοξίας / Silver Lining Playbook», «Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου / Beasts of the Southern Wild» και το «Ο Έρωτας του Φεγγαριού». Και στην κόψη του ξυραφιού, το «The Master» που το αγαπούν οι κριτικοί, θα αγαπήσω κι εγώ όμως περισσότερο τα Όσκαρ αν δεν το δω μέσα στις υποψηφιότητες.
Χμμ, τι είπα, θα αγαπήσω περισσότερο τα Όσκαρ; Που σημαίνει ότι δηλαδή τα αγαπώ; Μα φυσικά και τα αγαπώ. Ουσιαστικά και τοποθετημένα στα σωστά τους πλαίσια, αυτά που σου ανέλυσα παραπάνω. Δεν περιμένω από τα Όσκαρ να σμιλεύσουν τα γούστα μου ούτε να μου αποκαλύψουν την πεμπτουσία της έβδομης τέχνης. Παρ’ όλα αυτά, περιμένω με την ανυπομονησία παιδιού μια συναρπαστική κούρσα, ίσως τη συναρπαστικότερη φέτος, από πολλά χρόνια πριν. Και δεν τα αγαπάω επιλεκτικά. Τι εννοώ; Δε λέω, «α, τι τίμια και καλά που είναι τα Όσκαρ» επειδή επέλεξαν τον «Κυνόδοντα» και τι άθλια και πουλημένα είναι επειδή έχρισαν καλύτερη ταινία τον «Ερωτευμένο Σέξπιρ». That’s the name of the game. Kι αν σου αρέσει το σινεμά, σου αρέσουν και τα παιχνίδια. Αλλιώς σε λάθος γήπεδο βρίσκεσαι. Σαν να μου λες, ότι αγαπάω το ποδόσφαιρο, αλλά δεν θα δω τον τελικό του κυπέλλου, γιατί ο διαιτητής είναι μαλάκας και πουλημένος. Σιγά μωρή πασιονάρια του επαναστατικού Μπίθουλα, μη σου φύγει η γόβα κι όλας δηλαδή από την οργή σου και σε δούμε ξανά ξυπόλητη να (αντι)γράφεις τα Cahier du Cinema και το indiewire.
 
από το www.cine7.gr